Sunday 24 August 2014

Jarmuż da się lubić

Od dłuższego czasu fascynowało mnie zielsko, które w jezyku language nazywa się "kale". Sprzedawane jest w workach, w wersji poszarpanej jak sałata, ma ciemnozielony kolor i konsystencję włoskiej kapusty. Słownik usłużnie powiedział, że po polsku jest to jarmuż, co mi specjalnie za wiele nie pomogło, bo w kwestii tego warzywa wykazuję się głęboką ignorancją.

Zielsko to podobno jest superzdrowe, ma witaminy i różne inne paskudztwa, więc - czemu nie. W przypływie chęci eksperymentatorskich zdecydowałam podejść do niego trochę jak do kapusty. Na tak zwanego "czuja" komponowało mi się zielsko z boczkiem i grzybami i takoż postanowiłam postąpić.

Wyszło, co następuje:



Zużyto:


  • 200g zielska
  • 150g pokrojonego w kostkę chudego wędzonego boczku
  • 5 pokrojonych pieczarek
  • dwie szalotki lub jedna cebula (w kostkę)
  • 2 ząbki czosnku
  • dwie łyżki masła i odrobina mąki ziemniaczanej lub kukurydzianej
  • torebkę kaszy gryczanej
Jarmuż pogotował się 15 minut w osolonej wodzie. W tym czasie na patelni boczek, pieczarki, szalotki i czosnek podsmażyły się na złoto. Następnie jarmuż odsączono, a w odrobinie gorącej wody spod tegoż rozrobiono masło i mąkę i dodano z powrotem do zielska, żeby nadać mu odrobinę bardziej kleistą strukturę. Wymieszano z zawartoscią patelni. Podano z kaszą gryczaną zaprawioną łyżeczką masła.

Zielsko okazało się całkiem smaczne i pożywne, więc jest szansa, że częściej zawita w moich eksperymentach.

Tuesday 19 August 2014

Ciasto bananowe

Krótko, zwięźle i na temat. Przygotowanie zajmuje około 8 minut plus czas na pieczenie.



  • 280g mąki
  • łyżeczka proszku do pieczenia
  • 110g masła, rozpuścić
  • 180g cukru (u mnie, jak zwykle, brązowy)
  • 2 jajka
  • 3 dojrzałe banany
  • łyżeczka aromatu waniliowego lub migdałowego

Alles zusammen do miski: banany rozgniatamy na papkę, przesiewamy mąkę i proszek, dodajemy cukier, wbijamy całe jajka, dolewamy aromat, dolewamy masło i mieszamy. Pieczemy, aż się zrobi złote (ok. 45 min.) w 180 stopniach. Tyle.


http://cdn.shopify.com/s/files/1/0032/7882/products/blerch_shirt_thumbnail_medium.png?v=1376587991


Saturday 12 July 2014

Kraków. Urlop time.

W dzisiejszą podróż udamy się w miejsce znajome, acz pozwiedzamy w nim miejsca kulinarnie i kulturalnie (częściowo) nowe i nieznane. Część tegorocznego urlopu spędziłam bowiem w mym ukochanym Cesarsko-Królewskim Mieście Krakowie, gdzie z lubością oddałam się eksplorowaniu nowych i przypominaniu sobie starych miejsc, gdzie dają jeść i pić. 

Zacznijmy zatem od pić. Jako jednostce niekiedy mocno opóźnionej w kulturalnym rozwoju dopiero teraz po raz pierwszy było mi dane odwiedzić miejsce na hipsterskiej mapie Krakowa istniejące od dawna, a mianowicie urokliwie nad Wisłą położone Forum Przestrzenie


Jak sama nazwa wskazuje, Forum Przestrzenie mieści się nigdzie indziej jak w nieczynnym hotelu Forum, miejscu na mapie Krakowa bardzo szczególnym, z wielu powodów (polecam lekturę zalinkowanego blogu). Co jednak w gastronomiczno-alkoholowej przestrzeni Krakowa czyni Forum Przestrzenie miejscem niepowtarzalnym jest fakt (niewątpliwie związany z lokalizacją) pełnego otwarcia na Wisłę. Osobom nieznającym Krakowa trzeba bowiem wyjaśnić, że w Cesarsko-Królewskim imprezuje się głównie w piwnicach, bądź w skrzypiącopodłogowych izbach starych kamienic. Nabrzeże Wisły, z jakiegoś kompletnie nieznanego mi powodu, jest pod względem knajpianym (poza kilkoma restauracyjno-dancingowymi stateczkami, które uznać należy za wyjątki potwierdzające regułę) kompletną pustynią. Kiedy myślę choćby o Londynie, niewykorzystany nadrzeczny potencjał Krakowa sprawia, że serce się kraje. 

No, ale są Forum Przestrzenie, gdzie niewątpliwie można siedzieć w środku (wystrój jest wspaniale minimalistyczny), ale po co, skoro można też siedzieć na leżaczkach na zewnątrz, kąpieli słonecznych zażywając, na Wisłę się gapiąc, a piwem tudzież cydrem (tak! mają cydr!) pragnienie gasząc. Leżaczki bywają bardzo pomysłowe i uprzejmie informuję, że taki jak na pierwszym poniższym zdjęciu chcę na własność. 




A tu dowód, że cydr w rzeczy samej nabyć można. Całkiem niezły. Choć butelki małe. 

W FP można też smacznie zjeść (choć w godzinach szczytu na jedzenie czeka się dość długo, więc warto zamówić, zanim zacznie nam burczeć w brzuchu). Miałam okazję skosztować lunchu, który składał się z zupy (jedzenie zupy na leżaczku jest niezwykle zabawne, zwłaszcza z perspektywy obserwatorów) i otwartej tortilli z pikantną wołowiną i sałatką. Pizze też są całkiem jadalne. 

Co najbardziej podobało mi się w FP to "inkluzywność" tego miejsca. Straszono mnie wcześniej jego hipstersko zadartym nosem, ale jako że udałam się tam w porze lunchowej, a nie wieczornej, nie było najgorzej. Zmierzam do tego, że w ciagu dnia miejsce jest bardzo przyjazne dzieciom (zajętym głównie energicznym kopaniem, z zaangażowaniem godnym lepszej sprawy, w kamyczkach będących podłożem dla przestrzeni z leżaczkami), psom i innym bydlątkom. Widać więc i grupy młodzieży, i trzydziestopięcioletnich wapniaków, i rodziny z wózkami.



Nie samymi napojami i nadrzecznymi leżaczkami widokami człowiek żyje. Od czasu do czasu nadchodzi kolejny dzień, a do głowy taka myśl, że warto by zjeść śniadanie. Na wczesnoporanne śniadania od pewnego czasu mam upatrzone miejsce - Bococa Bistro na Placu Inwalidów. Śniadania (a choćby i jajecznicę) i kawę bardzo polecam. Na lunchowo-obiadowe posiłki nie miałam okazji zawitać, bo Plac Inwalidów mi w odpowiednich porach kompletnie nie po drodze, ale miejsce prezentuje się ciekawie, więc kto wie. W każdym razie wystrój, jak dla mnie, genialny. Dobrze widzieć, że surowy minimalizm wreszcie zawitał i do Krakowa. Bococa - warto. I jest wifi. 

Bococę zrecenzował jakiś czas temu Wojciech "Wielkie Żarcie" Nowicki. Warto przeczytać.   




Po śniadaniu przyszła pora na lunch. Znaczy, nie, żeby od razu. Ale w końcu przyszła. Lunchowe ssanie w żołądku zostało zaspokojone w bistro Magnes, po lewej stronie kościoła Mariackiego, jeśli stoi się do tegoż kościoła pyskiem. O Magnesie słyszałam wcześniej bardzo dobre rzeczy, stąd nie zraziłam się małym falstartem, kiedy na wskazywane przeze mnie potrawy kelner uprzejmie odpowiadał, że "już nie ma". W końcu, jako dziecko wychowane w poprzednim ustroju, wpadłam na to, by zadać strategiczne pytanie "panie, a co jest?", na co otrzymałam wyczerpującą odpowiedź i mogłam dokonać wyboru. Wybór okazał się słuszny i naleśniki z porami pod beszamelem zamierzam zreplikować we własnej kuchni, bo były pyszne. Magnes - zdecydowanie warto. I jest wifi.




Było śniadanie, był lunch, czas na popołudniową kawusię. Tym razem odwiedzone zostało miejsce na mapie Krakowa istniejące co najmniej od dinozaurów. Nowa Prowincja. A.k.a. "U Turnaua". 

O Nowej Prowincji tak naprawdę nie wiem, co napisać, żeby nie powtarzać frazesów. Może to londyńską odległością wywołany naiwny sentyment, ale wracam tam zawsze z wielką przyjemnością. Miejsce tak kultowe, że bardziej się nie da, a jednocześnie nienadęte, z cudowną atmosferą, wspaniałymi ludźmi i niepowtarzalnym klimatem. Można i zjeść, i dobrej kawy się napić. Naprawdę dobrej - mocca sprawia, że buty spadają ze skarpetkami, co sprawdziłam niejednokrotnie.  

Nowa Prowincja to dla mnie, humanisty w duszy, też poezja. Bo poeci bywali, bo Bracka (a, jak wiadomo, w Krakowie na Brackiej pada deszcz), bo wiersze na murach... I poloniści z Gołębiej niedaleko, i studenckie wspomnienia wracają...

I rzecz uroczą zauważyłam. Przy drzwiach do NP jest domofon poezji. Aby wysłuchać wiersza, naciśnij i przytrzymaj guzik. Urzekło. 


Nowa Prowincja. Warto było, jest i będzie, i to się nie zmieni. I jest wifi ;)



Na wieczorny posiłek dotarłam na Kazimierz, a konkretnie do Zazie Bistro. Ja to miałam szczęście do dobrych wyborów podczas tego krakowskiego wypadu. Kuchnia francuska, pyszna, aromatyczna, porcje słuszne, pięknie podane, wystrój stonowany, niepretensjonalny, ceny przyzwoite. Czego chcieć więcej? 

Testem francuskiej restauracji jest dla mnie zupa cebulowa - a ta była pyszna, ciemna, esencjonalna, z bagietką z zapieczonym serem, no, niebo w pysku.  



Zazie Bistro - polecam. Nie wiem, czy jest wifi, ale mnie to nie interesowało, byłam zajęta pałaszowaniem. 

Sunday 27 April 2014

Tajsko: wariacja na temat zupy

Kuchnia dalekowschodnia należy do moich ulubionych. Wpuścić mnie do tajsko-chińsko-wietnamsko-japońskiego sklepu spożywczego i - mimo nader, hm... przenikliwego zapachu kimchi - jestem w niebie. Uwielbiam tamte smaki - kwaskowe od trawy cytrynowej, ostre od chili, słodkawe od mleczka kokosowego...

Ostatnie zakupy zaowocowały sporym zapasem różnego rodzaju tajskich past, pok choi, ryżowych makaronów, kiełków i tym podobnych. Powstała z tego tajska zupa z krewetkami. 



Składniki: 
  • 3-4 szalotki
  • 4-5 pieczarek
  • krewetki (ile kto lubi)
  • dwie spore garście kiełków
  • 4 pok choi
  • paczka pasty Tom Ka
  • pół puszki mleczka kokosowego
  • trzy kubki wody
  • makaron ryżowy (ile kto lubi)



Z pastą Tom Ka (jest na zdjeciach powyżej) jest zabawna historia, bo pasta tak w ogóle służy do przygotowania zupy z kurczaka. Ma jednak świetny kwaskowy smak (uwaga: całe opakowanie starcza z reguły na dwa dania, bo jest dość słone - do dzisiejszej zupy zużyłam całe, bo chciałam zrobić jej sporą ilość), który doskonale komponuje się z innymi składnikami, jak krewetki. 

Przygotowanie odbywa się według mojej ulubionej procedury: "wszystko do jednego woka". Podsmażamy szalotki, pieczarki, krewetki, kiełki. Dodajemy pastę i zalewamy wodą, w takiej ilości, aż smak będzie nam odpowiadał - nie za ostre, nie za słone. Dla mnie ostre = dobre, więc na koniec dodałam jeszcze kilka płatków suszonego chili. Dolewamy pół puszki mleczka kokosowego (jak ktoś lubi słodko lub wyszło mu za ostre, można dodać więcej mleczka) i wrzucamy pokrojone pok choi. Podgotowujemy i gotowe. Podajemy z makaronem ryżowym. 

Procedura "wszystko do jednego woka" wygląda tak:










Monday 31 March 2014

Südtirol

W dzisiejszą podróż udamy się do Włoch Austrii południowego Tyrolu, który, mimo lokalizacji, nie jest w zasadzie żadnym z wcześniej wymienionych (albo jest jednym i drugim po trochu - zależy, jak patrzeć).

Południowotyrolska kuchnia to kuchnia w istocie narciarska w takim sensie, że kalorie spalone na nartach można odzyskać - ze sporą nawiązką - bardzo szybko. Miłośników zdrowego jedzenia należy z góry poinformować, że ani nadmiar, ani szeroki wybór warzyw i owoców problemem nie będą - wyboru bowiem specjalnie nie ma. Jada się potrawy ciężkie a treściwe, popijając piwem lub grzanym winem - nie jakąś tam hipsterską zieleninę.

Ciekawym lokalnym specjałem są Südtiroler Knödel - podawane w bulionie lub solo z surówką kule, które ugniata się z czerstwego pieczywa z mlekiem, jajkami, podsmażoną cebulką i odrobiną mąki i oleju. Po wyrobieniu i uformowaniu kul gotuje się je w lekko osolonej wodzie i potem ewentualnie podsmaża. Do ciasta dodaje się najczęściej lokalną szynkę - Südtiroler Speck, ser (wtedy mamy Käse-Knödel) lub szpinak (co daje, jak się można spodziewać, Spinat-Knödel). Knödel podawane są z surówką z kapusty i/lub sałatką z ziemniaków). 


a jednak jest mikrosurówka!

Innym specjałem, przyrządzanym w mistrzowski sposób w schronisku Bella Vista niedaleko Kurzras (Maso Corto), są Rippchen, czyli żeberka. 




Na deser poleca się Apfelstrudel - najlepiej na ciepło, z sosem waniliowym. Na poniższe zdjęcie załapało się też, jak widać, tyrajmisiu tiramisu (w końcu formalnie południowy Tyrol to Włochy) oraz - w charakterze "fotobomby" - wspomniana powyżej surówka z białej kapusty w parze z sałatką ziemniaczaną. 




Jak widać, południowotyrolska kuchnia jest w pełni przygotowana na zaspokojenie apetytów odwiedzających ten region narciarzy. W tym miejscu warto zauważyć, że lokalną ludność charakteryzuje specyficzne poczucie humoru głębokie zrozumienie potrzeb turystów.





Pobyt w Kurzras zaliczono do bardzo udanych.



Thursday 30 January 2014

Steak and ale pie

Post z cyklu: jeśli wejdziesz między wrony... Oto relacja z przygotowania tradycyjnego angielskiego steak and ale pie, czyli po ludzku czegoś w rodzaju gęstego gulaszu na piwie zapiekanego w kruchym cieście. Potrawa ta do tej pory dość skutecznie mnie odstraszała, przede wszystkim czasem przygotowania. Dziś jednak, w przypływie szaleńczej odwagi, postanowiłam stawić jej czoła. Fakt istnienia całej masy obowiązków, które powinnam była dziś wykonać, ale siłą rzeczy musiałam przełożyć na jutro, nie ma tu znaczenia. Żadnego. Nic a nic.

Do pie potrzebujemy składników następujących:





Mięso podsmażamy z czosnkiem i szalotką, dorzucamy grzyby i warzywa, chwilę razem podsmażamy i doprawiamy tymiankiem, liściem laurowym i rozmarynem (jesli ktoś lubi).


Następnie zalewamy połową butelki ale i pozwalamy się podusić pod przykryciem, aż mięso będzie miękkie. Jako że pracujemy z wołowiną, czas oczekiwania może sięgnąć z półtorej godziny. Chodzi o to, by mięsko było jak najbardziej miękkie. Resztę piwa przeznaczamy do użytku wewnętrznego, oczekując na mięsko. 




Kiedy zawartosć garnka będzie wyglądać i smakować odpowiednio zachęcająco, zagęszczamy całość odrobiną mąki kukurydzianej lub ziemniaczanej. Okrągłą foremkę smarujemy tłuszczem, wysypujemy mąką i wykładamy niesłodkim kruchym ciastem, tak by wystawało ponad brzegi. Nadzienie przekłądamy z garnka do środka. Brzegi smarujemy rozbełtanym jajkiem i zaklejamy okrągłym kawałkiem ciasta. 





Smarujemy powierzchnię resztą rozbełtanego jajka i wstawiamy do piekarnika na 40-50 minut. Aż się zezłoci.




Po wyjęciu powinno wyglądać tak.



A w trakcie konsumpcji tak:



Monday 13 January 2014

Ach Kornwalia, jaka cudna...

Marina w Plymouth

Oto ukazuje się mocno zaległy post z zeszłorocznego wakacyjnego wypadu do Kornwalii, w której się absolutnie zakochałam. Kornwalia jest zdecydowanie najpiękniejszym zakątkiem Anglii, a w całej Wielkiej Brytanii urokiem dorównać jej może chyba tylko Szkocja. Poza pięknymi krajobrazami i stosunkowo przyjaznym jak na ten kraj mikroklimatem Kornwalia dostarcza też całkiem przyjemnych doznań kulinarnych.

Tradycyjne kornwalijskie potrawy są proste i opierają się na składnikach, które łatwo dostać lokalnie - chociażby owocach morza. Popularną przekąską jest na przykład kanapka z krabem, często serwowana z sałatką coleslaw.



Najbardziej znana Kornwalia jest jednak z różnych odmian Cornish pasty. Cornish pasty to przykład potrawy, która z regionalnej stała się w Wielkiej Brytanii popularnym ogólnokrajowym fastfoodem: nic dziwnego - jest na tyle mięsna, tłusta i tucząca, że bez problemów może konkurować z burgerem czy kebabem. Pasty to coś w rodzaju dużego pieczonego pieroga z kruchego ciasta wypełnionego mięsem (tradycyjnie wołowiną, ale jagnięcina, zwłaszcza z miętą, też jest pyszna) z dodatkiem cebuli, brukwi (która, swoją drogą, jest bardzo smacznym warzywem, niesłusznie przez niektórych pogardzanym) i ziemniaków. Istnieją też wersje wegetariańskie, jednak mięsożercom zdecydowanie poleca się mięsne. Tradycyjnemu Cornish pasty przyznano unijny status "chronionego oznaczenia geograficznego" (ach, eurożargon) jako tradycyjnemu produktowi wytwarzanemu w danym regionie. 

Cornish pasty ma też swój przyczynek do odwiecznej rywalizacji między sąsiadującymi hrabstwami Cornwall i Devon. Niektórzy uważają bowiem, że kornwalijskie pasty powinno mieć kształt litery D i zdobienie na krawędzi, natomiast wszelkie inne wariacje, jak pasty zamykane u góry, to wymysł devoński. Nie jest to zgodne z faktami, bo obie odmiany były od zawsze produkowane w całej południowo-zachodniej Anglii, jednak spór pozostaje. Swoją drogą, moje zamykane u góry pasty nabyłam i pożarłam ze smakiem nigdzie indziej jak w kornwalijskim St. Ives, tak więc jasności w temacie nie mają chyba nawet sami tubylcy. 

Cornish pasty w Plymouth

Cornish pasty w St Ives

Cornish pasty jest jedną z tych potraw, do których idealnie pasuje piwo. Lokalny przemysł piwowarski wychodzi temu oczekiwaniu naprzeciw, oferując na przykład piwo Korev. Opatrzono je sloganem reklamowym "At last, the perfect Cornish lager" ("Wreszcie idealne kornwaliskie piwo") - nie wiem, jakie piwa produkowano w Kornwalii wcześniej, ale Korev jest faktycznie jednym z przyjemniejszych, jakimi zdarzyło mi się upijać jakie zdarzyło mi się kosztować: łagodne w smaku, niezbyt mocne, idealne do leniwego sączenia w knajpce nad morzem. 




Po sutem a złocistem nektarem zakrapianem posiłku należałoby skonsumować deser. W Kornwalii wybór jest prosty: lody - fantastyczne, zdecydowanie najlepsze, jakie kiedykolwiek jadłam. Obfitość pastwisk i łagodny klimat najwyraźniej całkiem nieźle się przyczyniają do szczęśliwości lokalnego bydła rogatego, a, jak powszechnie wiadomo, szczęśliwa krowa daje lepsze mleko itp. itd. - stąd produkty mleczne stanowią ważny element lokalnej kuchni.


Tę wspaniałość, przy której nektar z ambrozją mogą zbiorowo iść się schować, produkuje się nie tyle bezpośrednio z mleka od owych szczęśliwych krów, co z kolejnego regionalnego produktu eksportowego: clotted cream. Clotted cream to rodzaj gęstej, tłustej śmietany: Wiki podpowiada, że wykonuje się ją z niepasteryzowanego mleka poprzez jego podgrzanie a następnie pozostawienie do ostygnięcia w płaskich naczyniach. W rezultacie na wierzchu tworzy się charakterystyczna twarda warstwa "clots" czyli skrzepów. Tradycyjnie clotted cream jest dodatkiem do scones: okrągłych babeczko-bułeczek, często podawanych z herbatą i dżemem truskawkowym jako popołudniowa przekąska nazywana "cream tea".

Ze scones i clotted cream wiąże się kolejny element rywalizacji między Kornwalią a Devon. Otóż w Kornwalii nie wolno popełnić fondue faux pas polegającego na położeniu dżemu NA clotted cream. W ten sposób okazalibyśmy się bowiem potężnym brakiem ogłady, nie mówiąc o devońskim barbarzyństwie. W Kornwalii po prostu tak się nie robi. Dżemik kładziemy na ciepłą bułeczkę najpierw, a clou programu, czyli śmietanę, na wierzchu. Od reguły nie ma odstępstw (no, chyba że pojedziemy do Devon, wtedy obowiązuje kolejność odwrotna).


Kornwalię zdecydowanie polecam na krótkie letnie wypady: morze, malownicze, piaszczyste plaże (w St Ives są nawet palmy!), łagodny klimat, piękne krajobrazy (punktem obowiązkowym jest Land's End - najdalej na zachód wysunięty kawałek wyspy oraz zamek St Michael's Mount u wybrzeża - dosłownie, do zamku idzie się zalewaną podczas przypływu groblą - wioski Marazion niedaleko Penzance), a dla aktywnych fizycznie - dużo miejsc do biegania (przydają się do spalania kalorii po konsumpcji powyższych specjałów). Świetną trasą spacerowo-biegową jest plaża od Penzance do St Michael's Mount: kilka kilometrów płaskiego terenu z pięknym widokiem na zamek. 

Kornwalia - duuuże TAK!


Penzance

St Michael's Mount

Land's End

Newquay - mekka surferów



Friday 3 January 2014

O wyższości(?) kebaba, czyli turecka wycieczka

Jak sugeruje pytajnik, tytuł tego posta jest cokolwiek przewrotny. Kebab, jako żywo, kojarzy się z kuchnią turecką, stąd na sylwestrową wycieczkę do Stambułu wyruszyłam z sercem pełnym nadziei i oczekiwania na TEN kebab, najlepszy, najwspanialszy, jedyny w swoim rodzaju, sycący żołądek i kojący zmysły po kilku głębszych lokalnej raki. Zanim jednak przejdziemy do ad remu, podelektujmy się innymi lokalnymi przysmakami.

W Stambule zdecydowanie warto popróbować kuchni uliczno-fastfoodowej: takoż kebabów, jak i innych przekąsek. W czołówce mojego prywatnego kulinarnego peletonu zdecydowanie znajduje się pide: podłużny, wrzecionowany, płaski placek, przez knajpianych naganiaczy nazywany, nie bez powodu, turecką pizzą. Placek ma długość gdzieś do 40 cm i szerokość w najszerszym miejscu około 8-10 cm. Na wierzch kładzione są dodatki wedle upodobania klienta - często jest to mięso kebabowe. Całość jest zapiekana na kamieniu w piecu. Pyszne i bardzo sycące.

Turecka kuchnia uliczno-fastfoodowa to także różnego rodzaju przekąski, z których można komponować fantastyczne dania. Próbowałam faszerowanej papryki, warzyw w formie przypominającej leczo, tureckiej wersji musaki, zapiekanego kurczaka z warzywami i kilku innych. Zdecydowanie warto.



A jeśli zdarzy nam się wybrać na niefastfoodowy obiad, jest szansa, że będzie składał się z przystawki w formie meze: może się tam znaleźć humus, sałatka z bakłażana, pasta pomidorowo-paprykowa, dolma, czyli mini "gołąbki" z liści winorośli i doprawiany gęsty jogurt. Daniem głównym ma szansę być grillowane mięso z ryżem i dodatkami. Interesującym lokalnym zwyczajem jest podawanie frytek nie w charakterze głównego węglowodanu, ale zakąski, podobnie jak pomidora czy papryki (stąd nędzne trzy fryteczki na poniższym zdjęciu). Takie fryteczki są na dodatek zimne. Co kraj, to obyczaj.




Nie zgłodniejemy też, stojąc w gigantycznych kolejkach do Hagia Sophia, pałacu Topkapı czy Cysterny Bazyliki (Stambuł uczy cierpliwości...), bo w okolicy zawsze znajdzie się usłużny sprzedawca...

...obwarzanków (lepsze niż krakowskie! - delikatniejsze i chrupiące)...



...jadalnych kasztanów...




...kukurydzy...



...i gorącego, gęstego, mlecznego napoju o nazwie "sahlep". 


Sahlep (lub salep) to typowy rozgrzewający napój zimowy - ma konsystencję rzadkiego budyniu i jest przyrządzany ze sproszkowanych bulw storczyka męskiego. Dla porządku zacytujmy, za Wikipedią, że nazwa pochodzi od arabskiego określenia ḥasyu al-tha`lab, oznaczającego lisie jądra - od charakterystycznego kształtu bulw storczyka. Ot, jedna z rzeczy, których wolelibyśmy nie wiedzieć.

Stambuł nie jest szczególnie przyjazny w okresie świąteczno-noworocznym. Poza wszechobecnymi kolejkami (nawet nie chcę się zastanawiać, jak to wygląda latem, skoro nawet zimą wszędzie trzeba się przepychać łokciami...) miasto nie rozpieszcza pod względem klimatu. Jest szaro i zimno. Bywa bardzo zimno i czasem pada. Na szczęście jest na to lekarstwo.


Turecka herbata okazuje się mocną czarną herbatą serwowaną w charakterystycznej szklaneczce. Jeśli poprosi się o nieturecką herbatę, dostanie się gorący owocowy płyn z granulek.

Herbata bywa jednak półśrodkiem i czasami, jak człowieka dopadnie, nie pozostaje nic innego, jak ratować się bardziej radykalnymi medykamentami. W sklepikach w centrum alkohol (poza piwem) jest drogi, dlatego jeśli zatrzymujemy się w Sirkeci lub okolicach, warto zaopatrzyć się w odpowiednie napoje już na lotnisku.



A wracając do potrawy, która zapoczątkowała ten post - w zasadzie nie ma o czym gadać... Turecki kebab na wynos to zawinięte w cienkie ciasto mięso kebabowe z plasterkiem pomidora, papryczką i - tak, tak - paroma przywiędłymi zimnymi fryteczkami. O ile osobie przyzwyczajonej do europejskiej wersji kebaba brak sałaty udałoby się przeżyć, o tyle brak jakiegokolwiek sosu, który dodałby cokolwiek suchawej potrawie nieco wilgoci, sprawia, że całość trzeba dość uporczywie przeżuwać, a i tak staje kością w gardle. Zatem jeśli do Turcji, droga młodzieży, to niekoniecznie na kebab - można się zniechęcić.